Eindelijk kan de wasmachine aan. Had eigenlijk gisteravond al gemoeten. Maar nu draait hij eindelijk.
Waarom het uitstel? Ga er maar eens goed voor zitten...
Gisteravond stond ik er helemaal klaar voor om het wasmachine vol te gaan laden. Was gesorteerd, hoeveelheid ingeschat wat in de trommel zou passen zelfs de sporttas had ik helemaal uitgezocht wat er bij kon en wat niet. Stapel in de wasbox proppen want dat is makkelijk versjouwen en ik stond er klaar voor!
Tot ik mijn deur opentrok en het zoemende geluid van een wasmachine motor hoorde. Een afgrijselijker geluid was op dat moment niet denkbaar. Toch maar doorgelopen om te kijken of het programma niet bijna was afgelopen. Helaas net begonnen. Dat zou nog wel even duren. En het was al wat later op de avond. Naja morgen weer een dag. Tot mijn opluchting zag ik dat de wasverzachter toch op was, een klein geluk bij een ongeluk. Die morgen dus maar eerst even halen.
De volgende ochtend er weer helemaal klaar voor. Wasmachine was leeg, dus vlug mijn spullen erin gepropt zodat niet iemand anders voor kon dringen. Volgende opdracht, wasverzachter. Na een iets langer dan gepland oponthoud richting West gefietst. Het was druk in de winkel maar niks en niemand kon mijn missie doorbreken, wasverzachter was alles waar ik aan kon denken! Toch voor de zekerheid maar wat andere spulletjes die ik toch nodig had in mijn karretje gestopt. Die zou er anders ook maar wat leeg uitzien. Eenmaal in de wasmiddelen hoek aangekomen zou mijn leven een nog dieper dieptepunt bereiken.
Juist, de wasverzachter was ook hier al gewoon helemaal op. Een klein drama begin zich af te spelen in mijn hersenen. Ja maar... ja maar... ja maar... dan moet ik helemaal naar Berkel Enschot fietsen. In de rij voor de kassa mezelf vermand. Het doel was nog steeds helder. Wasverzachter! Dan maar een flink stukkie fietsen.
Thuisgekomen met de boodschappen eventjes gezeten om mezelf klaar te stomen voor de grote reis. Helemaal opgepept de fiets gepakt, muziek mee anders zou ik het niet volhouden. Dwars door het centrum heen, niets of niemand kon me tegenhouden. Met de gedachte van een frisse zachte was stapte ik de winkel, toch enigszons bevreesd dat het ook hier op was. Meteen recht op het doel af, want meer had ik niet nodig...
En daar stonden ze... Dozen vol met Wasverzachter! Ik kon wel een dansje maken van geluk. Helemaal toen ik ook nog de schuursponsjes zag liggen waar ik bij de andere Aldi ook al op mis had gegrepen. Mijn dag kon niet meer stuk. Vlug naar de kassa waar ik ook nog voor een aardige mevrouw, met een joekel van een lading boodschappen in haar kar, mocht in de rij. Fluitend liep ik de winkel uit. Mijn missie was volbracht. Thuis gekomen fiets weggezet en het wasmachine gevuld met de verfrissende vloeistoffen. Nu is het wachten tot hij klaar is en de tweede lading erin kan... Ik kan niet wachten!
U snapt dat ik mijn dag echt volkomen nuttig heb besteed en dat dit slechts een fictieve afspiegeling is van de werkelijkheid. De enigste waarheid in dit verhaal is de kern. Ik had wasverzachter nodig en ben daarvoor de hele stad afgefietst, de rest is verfraaiing van het verhaal.
|
Ahhh... Arme jongen toch,