Het is een tijdje stil geweest hier, met name door mijn overvolle agenda. Maar ook door de gebeurtenissen van nu net iets meer dan een week geleden.
Omdat het aantal college uren dit blok erg meevalt werk ik nu vrij veel bij mijn bijbaantje. Zo ook vorige week donderdagavond. Nog grappend tegen mijn collega dat we wel op moesten schieten omdat ik 's avonds nog een kijkavond had bij mij thuis. En veel drinkend omdat ik al een krappe week last had van mijn keel. Iets met schuurpapier inslikken ofzo, dat gevoel. Totdat iets na zessen er ineens een GSM lijkt af te gaan in de keuken. Maar het geluid komt wel van een vreemde plek. Ik nog rondkijken maar bij de receptie zie ik een aantal verpleegsters al rennen. Toen pas drong het door dat het het brandalarm was wat afing.
Ik schep nog doodleuk een bord met eten op voor een verlate gast en denk bij mezelf nog aan de Titanic. De band die doorspeelt terwijl het schip zinkt. Terwijl ik terug loop komt er een verpleegster de zaal inrennen dat er brand is en iedereen weg moet. Mijn collega en ik kijken elkaar aan en zeggen dat de mensen rustig zullen houden en attenderen op het feit dat ze mogelijk weg moeten. Als ik echter bij de receptie ga kijken is het alsof er een klein bommetje is ontploft. De verpleegsters uit huis rennen naar de 1e etage waar de brand is. De gastvrouw schiet haast in paniek omdat ze niks te horen krijgt en ze wel de brandweer moet informeren die onderweg zijn. Op het moment dat die arriveren en ze roepen dat de 2e etage ook leeg moet ren ik ook naar boven.
Het trappenhuis ruikt al naar rook, maar het valt nog mee. Op de 2e etage is iedereen nog opmerkelijk rustig en als ik ze vraag om naar het eind van de gang te gaan omdat daar een vluchtweg is verzamelen de bewoners zich daar vrij vlotjes. Als het sein komt dat we gaan evacueren gaat dat dan ook vrij rap. Iets waar de brandweer later ook heel erg gelukkig mee was. Het had zoveel erger kunnen zijn is een opmerking die ik nu een week lang hoor. Vaak hoor. Maar juist het feit dat je dus instinctief goed weet te handelen is wel erg gaaf. Klinkt dubieus, maar ik moet zeggen dat ik er vrij rustig onder was tijdens en ook na de brand. Een aantal van mijn collega's hadden het toch een stuk moeilijker.
Uiteindelijk was de brand vrij snel onder controle en wisten ze de schade te beperken tot slechts 1 appartement. De overige kamers uit dat blok waren dezelfde avond alweer toegankelijk voor de bewoners. Zelf ben ik na het informeren van mijn ouders en huisgenoten over de situatie (bij de eerste dat het goed met me gaat, bij de tweede dat ik het niet ga redden en ze mijn kamer nog niet aan hoeven te bieden) vrij vlotjes weer verder gegaan met mijn werkzaamheden. En het opvangen van collega's en bewoners. Samen met heel veel collega's die na het horen van het nieuws zijn komen helpen. Heel erg gaaf om mee te maken.
Eenmaal klaar met de normale werkzaamheden eigenlijk toevallig met de collega's die aan het evacueren zijn geweest bij elkaar terecht gekomen. Dan komen de verhalen al. Zo'n twee uur na de alarmmelding was bij iedereen de adrenaline wel voort weg en de vermoeidheid goed ingeslagen. Erg fijn om het er dan even met elkaar over te hebben. En over suffe dingen die je dan dus tegen komt in zo'n situatie.
Wat ik al zei, ik ben er behoorlijk rustig onder. Afgezien van het feit dat ik de dagen erna er maar over bleef praten. Soort van verwerking zullen we maar zeggen. Maar ook het feit dat ik meteen vrijdag mijn verhaal bij mijn baas ben gaan doen hielp mee denk ik. Meteen je ei kwijt en nieuwsgierig als ik ben ook kijken bij het appartement zelf. Was weinig van over en bij het binnengaan van het trappenhuis slaat het al op je keel. En die had het al zo zwaar, want zo'n brand is niet echt bevorderlijk als je al last hebt van je keel. De dagen erna leek ik dan ook meer op een zeehond met mijn geblaf. Gelukkig had de huisarts een enorme zware straf voor me als medicatie. Zuurtjes, heel veel zuurtjes. Och wat erg 
Maandag wordt er op mijn werk weer aandacht aan besteed. Alle betrokken collega's zijn uitgenodigd om er nog eens over te praten. Dingen die zijn opgevallen of beter kunnen. Dat soort dingen. En we worden nog in het zonnetje gezet volgens de uitnodiging. Maar het mooiste compliment heb ik al gehad. Gewoon het feit dat er niks ernstigs is gebeurd en de mensen van de brandweer zo'n personeel altijd wel tegen wilden komen bij dit soort branden. Dat doet je toch goed, zoiets te horen van de pro's
Maar nu eerst even weg. Een weekendje weg stond al in de planning, maar nu snak ik er helemaal even naar. Lekker naar zee met Josanne. Uitwaaien. En wat denk je. Het wordt nog lekker weer ook! Je krijgt wat je verdiend zeggen ze wel eens...
|
