Vandaag was dan eindelijk de dag dat Crystal vertrok naar Canada. Na een lange periode van wel/niet is er nu voor ons beide een aparte tijd aangebroken. Crystal, mocht je dit lezen voor je je boekje uit hebt. Niet verder lezen voor je mijn stukje hebt gehad.
Want daarin wens ik je al een ontdekkingstocht met vele ups. En in die periode kan ik ook mijn rust pakken na wat roerige weken.
En terwijl ik dit schrijf zit je op final approach voor Chicago int airport. Eerlijk gezegd baal ik ervan hoe veel ik er vandaag toch nog mee bezig ben geweest na Schiphol. Ik mocht uiteindelijk toch nog op Schiphol gedag komen zeggen. Voor mijn gevoel moest ik dat ook doen. Afsluiten, ook al had ik dat al veel eerder moeten doen. Gedurende de afgelopen week ging het vaak van wel of niet erbij mogen zijn. Voor mezelf was ik er al uit. Ik zou hoe dan ook op Schiphol zijn. En precies op het punt dat Crystal vertrok brak het zonnetje heel even door op die druilerige dag. Alsof het zo had moeten zijn, op naar een zonnige tijd in Canada.
Crys, ik wens je echt het allerbeste daar. Maak er wat van. En ik hoop dat je cd van Jeff Buckley bij je hebt.
“This is our last goodbye
I hate to feel the love between us die.
But it's over
Just hear this and then I'll go:
You gave me more to live for,
More than you'll ever know.”
Update 19:57
Inmiddels veilig geland in Chicago.
|
